Waarom ons ouderinitiatief

Iedereen streeft naar een eigen plek. Als een kind ouder wordt, neemt de behoefte om zelfstandig te zijn toe. Als je echter een verstandelijke beperking hebt, gaat het zelfstandig worden niet zo gemakkelijk. Je hebt dan extra begeleiding nodig.

Als ouders kun je deze begeleiding niet eeuwig blijven geven en ben je er op een bepaald moment ook niet meer toe in staat.  Juist om zelf invloed te kunnen hebben op de toekomstige leefsituatie van onze kinderen besloten we om zelf het initiatief te nemen tot het opzetten van een eigen woonvorm.

In 1998 kwam een aantal ouders bij elkaar om een eigen woonhuis voor hun kinderen te gaan realiseren. Via de Sociaal Pedagogische Dienst, tegenwoordig MEE, kwam het eerste contact tot stand en werden regelmatig bijeenkomsten georganiseerd. 

Het uitgangspunt van ons allen was: een gewoon huis in een gewone wijk. Uiteraard met een passende vorm van begeleiding. Een eigen plek waar onze  kinderen zich kunnen ontwikkelen, waar zij met elkaar en van elkaar kunnen leren.

 
Wat is er zoal gedaan

Zoveel mensen, zoveel wensen is het gezegde. En dat klopt. Het is daarom  heel belangrijk om van elkaar te weten wat de verwachtingen zijn. Hoe moet het nieuwe huis er uitzien? Willen we dat de kinderen alles gemeenschappelijk doen en alleen een eigen slaapkamer hebben. Of praat je over een eigen appartement met de mogelijkheid bepaalde zaken samen te doen.

 Samen wonen of samenwonen

Er is lang van gedachten gewisseld over het begrip ‘samen wonen’ of ‘samenwonen’. Uiteindelijk is het een tussenvorm geworden. Een eigen appartement en gemeenschappelijke woonkamer. Elke bewoner heeft een eigen appartement dat bestaat uit een woon-/slaapkamer met eigen badkamer. Ook heeft elk appartement een keukenblok.  In het proces naar meer zelfstandigheid is het heel handig op je eigen kamer te leren koken.

De twee woonkamers zijn de centrale plekken in het huis. Daar kom je elkaar tegen, daar wordt met elkaar gegeten, met elkaar tv gekeken. En wil je liever op je eigen kamer zijn, dan kan dat natuurlijk ook.

De centrale ontmoetingsplek is voor ons een belangrijk onderdeel van het huis.  Zeker als je bang bent dat je kind te veel vereenzaamt op zijn eigen kamer.

Als je weet hoe het  karakter van het huis moet worden, kun je gaan beginnen. Alleen is dat veel gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Want waar kunnen we het huis realiseren? Hoeveel kinderen kunnen er wonen? Moeten we gaan kopen of huren? Kunnen de kinderen bijdragen in de kosten? Wat voor begeleiding is nodig? Hoe regelen we dat?  Hoe krijgen we draagvlak voor onze plannen? Hoe krijgen we het geld bij elkaar? En ga zo maar door…………

.